Beestenboel

Bye! (Doei!) – Cartoon: Ignace, zie ook Schaak Allerlei

De opkomst was veelbelovend, maar helaas wel (weer) oneven. Na mijn ‘doei’ van vorige week was deze keer Kas aan de beurt. Volgens mij vindt niemand het leuk om níet te spelen, maar daar heeft mijn lief iets op verzonnen. Cliff hanger!

Het was vast geen toeval dat ik deze keer tegen Menno moest; de avond ervoor was hij nog bij ons thuis geweest om nog wat technische details van de nieuwe website door te nemen en verklapte hij dat hij tegenwoordig graag Konings-Indisch speelt. Dat was niet tegen dovevrouwsoren gezegd en dus besloot ik me terdege voor te bereiden op deze mogelijke tegenstander. Met een vader die geboren en getogen is in Indië had ik natuurlijk al een klein stellingsvoordeeltje. De (voor)bereiding bestond verder uit een heerlijk bord Smoor Djawa (Indisch rundvlees) waar de knoflook niet in ontbrak – ook een zeer doeltreffend middel immers in een schaakpartij. Aldus gewapend togen we naar de club.
En oh wonder, inderdaad werden Menno en Maaike tegenover elkaar gezet, niet nadat Roel had gevraagd of ik de door hem aan mij uitgeleende Zwarte Leeuw al bestudeerd had. ‘Eh ja, ik heb het boek zéker al opengeslagen, maar die borden staan allemaal verkeerd om, heel vervelend.’ ‘Verkeerd om?’ ‘Ja, ik moet andersom denken, vanuit zwart, en ik héb al zo’n moeite met het noteren.’ ‘We kunnen wel nummers en letters op het bord plakken?’ ‘Ja nee zeg, dan leer ik het nooit!’
Na deze introductie was ik natuurlijk helemaal niet verbaasd dat ik zwart kreeg. Ik zette mijn Queen Indian gezicht op en we begonnen te spelen. In het begin leek er allemaal niet zoveel aan de hand*, ofschoon ik wel merkte dat allerlei troepen links zich rondom wits koning begonnen te groeperen en de rechterkant van het bord een beetje niets stond te doen. Zoals zo vaak had ik het gevoel dat ik steeds maar een zet achterliep (ja, dat is ook zo met zwart, I know, maar ik bedoel ook eigenlijk dat ik altijd een zet tekort kom, of twee, of drie…). Hoe dan ook liet ik de dappere strijders van wit veel te veel oprukken en even later zat ik tegen een mat-in-één-stelling aan te kijken. Sh… Velen zullen het herkennen dat je even tijd nodig hebt voordat je je gewonnen geeft en ik peinsde me ongelukkig of ontsnapping mogelijk was. En toen zag ik nog één piepklein kansje: als ik mijn paard nou eens op f6 zette, dan dekte hij in ieder geval het matveld (h7). Tja, en toen had ik mazzel. Menno H. te S. wilde het vast en zeker heel mooi afmaken, maar het werd zelfmoord. Frits (nee, niet SSC-Frits, maar digi-Fritz) vond dat ie het beste met de toren mijn paard kon slaan, maar Menno besloot zijn paard op h7 te zetten, waardoor zijn meisje ineens in de aanbieding was.

Na zeker vijf minuten staren mompelde ik iets als: ‘Ik zie de diepere betekenis hier niet van’, en sloeg de dame. M.H. vertrok slechts even een spiertje, dácht waarschijnlijk (nou, ik weet het wel zeker!) GR#!&%@#, en daarna volgde een hevige veldslag met verliezen aan beide kanten en een eindspel als toetje. Ik stond ineens een stuk voor en wist de winst zowaar te verzilveren. Én alwéér de achterkant van het notatievel bereikt, de tweede keer in mijn hele leven! (Als beginnend schaker kun je al heel blij worden van zoiets simpels als de achterkant van je papiertje halen, > 50 zetten volgehouden namelijk!!!).
Het was een hoge avond voor de B(e)ijen, want Jan versloeg Jelle ~~Par~~Verdoes. Schoon-Haas had dus al verloren en ook de rest van de Hazen zouden die avond het hoofd moeten buigen. Op het laatst werd er nog maar aan één bord gespeeld, de nummers 1 en 2 van de ranglijst (Bert en Roel), waarbij Roel weliswaar een kwal achterstond, maar voldoende compensatie had. Ze besloten echter licht knorrig tot remise, want ‘er was zoveel herrie uit de zaal’. Ze doelden op het vrolijke gekwetter van Frits die zijn zege tegen een van de Hazen natuurlijk graag met een ieglijk deelde. De beestenboel eindigde zoals te doen gebruikelijk in een vloeibare after chess. Niks mis mee.